Yaşamak

Hepimiz belirli zaman aralığında ‘’yaşamak’’ için dünyaya gönderilmiş varlıklarız.

Dünyaya gönderilirsiniz başınıza geleceklerden habersiz.

Bebeksinizdir acıkırsınız konuşamazsınız, annenizin sevgisini hissetmek istersiniz söyleyemez ağlarsınız. Okula başlarsınız okumayı öğrenmekte zorlanırsınız. Ortaokula gelirsiniz matematik dersini yapamadığınızı fark eder üzülürsünüz. Hiç dinlenmeden lise sınavlarına hazırlanırsınız; sınavı kazanıp rahatladım diye düşünürken üniversite sınavına hazırlanmanız gerçeğiyle karşılaşır iki sene boyunca sınava hazırlanır liseye gitmekten ve en güzel yaşlarınızın ders çalışarak geçmesine dertlenirsiniz. Derken güzel bir üniversiteye yerleştim diye sevinecekken mezun olduktan sonrasını düşünür, vakti kendinize harcayacağınıza hangi işi yapmaya karar verdiyseniz o işte ilerleyebilmek için kurslara gider, oradan oraya koşuşturmaya başlarsınız. Koşuşturma içinde üniversite hayatından pek bir şey anlamaz kendinizi bir an işsiz ve çaresiz bulursunuz. Zamanını iş aramakla geçirdiğiniz için başka işlerle uğraşmak size cazip gelmez. Gelse bile kendinizi veremezsiniz, aklınızın bir köşesinde hep işe girsem de rahatlasam diye düşünceler yer alır. Bir gün işe alındığınızı öğrenirsin derken bir bakmışsınız evlenmek için paraya ihtiyacınız olur. İşinizi sevdiğiniz için değil para kazanma amacıyla yaparsınız. Düğünüydü, kirasıydı, faturalarıydı derken anne-baba olacağınızı öğrenir aşkınızın meyvesi için hazırlıklar yapmaya başlarsınız. Bebeğinizin odasını döşemeye, cicili kıyafetler almaya vakit harcarsınız bolca. O gün gelir bebeğinizi kucağınıza alırsınız ve artık kendiniz için değil onun için yaşamaya başlarsınız. Gece gündüz kavramı sizin için önemini yitirir. İşten yorgun gelmeniz, patronunuzla kavga etmeniz, trafikte üç saatinizi geçirmiş olmanız bebeğinizin tek gülümsemesiyle yok olur. Konuşmasıydı yürümesiydi anaokuluna başlamasıydı derken artık okula gitme vakti gelmiştir. Eskiden emekli olup bahçedeki çiçeklerinizle uğraşacağınızı düşünürken şimdi çocuğunuzun masraflarını karşılamak için çalışmak zorundasınızdır. Yeter ki okusun kendini kurtarsın düşüncesiyle birçok fedakarlığı göze alırsınız. Dershaneye gönderir yetmez özel ders aldırır o da yetmezmiş gibi kurslara yazdırırsınız. Çünkü sistem bunu gerektirmiştir. Dersler işe yaramıştır liseyi kazanır evet ama üniversiteyi kazanması için sınava girmesi gerekecektir. Üniversite hazırlığı için kurslara bir ton para verirsiniz. Emeklilik yaşınız çoktan geçmiş olmasına rağmen işinizi düzgün yapmadığınızı düşünen sizden yaşlarca küçük işvereninizden fırça yer ses etmezsiniz. Edemezsiniz. Çocuğunuzun üniversitesiydi, işiydi, evlenmesiydi derken torununuzu kucağınıza alırsınız fakat onu tutmaya mecaliniz bile kalmamıştır. Geçmişe dönüp baktığınız zaman yaşadığınız(?) onca yıl göz açıp kapatıncaya kadar geçmiş gibi hissetmişsinizdir.

Peki tüm bu olanları göz önüne aldığımızda dünyada var olmamız yaşadığımız anlamına geliyor mu?

Doğduk, yaşıyoruz, öleceğiz.

Doğum ve ölüm bizim irademiz dışında gerçekleşiyorken irademizle yön verebileceğimiz ‘yaşam’ı ne kadar kontrol edebiliyoruz?

Her şey için geç olmadan ''yaşam'' aracının direksiyonuna geçip hayatımıza yön vermeliyiz.

                                  Gerçekten yaşamayı isteyenlere…